Hi Evelien
Ik ben in 2002 wegens de toen al grote drukte gevlucht van de Camino Francés naar de Camino del Norte. Een groter contrast kun je je nauwelijks indenken. Een stukje uit mijn dagboek:
"Van de Camino is hier niet veel terug te vinden, niet meer dan een vage herinnering. Een winkel met de naam “El Camino de Santiagoâ€Â, een straatnaam, een prent van St. Jacob in een kroeg. Maar wel zo af en toe een levensgroot bord langs de autoweg waar een pelgrim niets aan heeft, ongetwijfeld bekostigd met subsidie.
Een stempel in mijn credencial kon wel eens lastig worden. Het politiebureau is me te ver, het gemeentehuis is gesloten, en het postkantoor gaat morgenochtend pas te laat weer open.
Ook álles zelf regelen en uitzoeken valt me tegen. Vermoeid moet ik eerst wachten tot de VVV opengaat (ook hier pas om vijf uur). Daar probeer ik wat info over de vervolgroute en mogelijke verblijfplaatsen los te peuteren. En ik heb zowaar een boekje gekregen: â€ÂAlojamientos TurÃÂsticos de Cantabria, 2001â€Â. Een beetje gedateerd, maar in ieder geval richtinggevend.
In het hotel kan ik een bad nemen. In Spanje gebruiken ze voor een bad nog beperktere maatvoering dan voor een bed, maar even lekker warm uitrusten is mij wel wat vouwwerk waard. Het is namelijk kil vandaag, zo’n 14º C. Als het bad vol genoeg is om te voorkomen dat ik koude voeten en billen krijg, na pakweg 5 centimeter, stap ik erin, en is de boiler leeg. Er rest een lauw waterstroompje dat de kwalificatie handwarm eigenlijk niet verdient. Ik heb geduld genoeg, en na een half uur kan ik me even onderdompelen om het lijf af te spoelen. En gauw afdrogen, want uiteraard is de badkamer niet verwarmd.
Even door het stadje lopen, een kaart kopen voor R en een glaasje wijn, maar ik begin te begrijpen wat het is om eenzaam te zijn. Ik mis de warmte van de Camino die ik tot Pamplona heb mogen voelen, waar de context klopt, en de mensen weten waar je mee bezig bent. Hier zien de mensen de schelp op je rugzak en glimlachen wat. De Camino leeft hier eigenlijk niet, en dat maakt me meer tot pelgrim dan ik eigenlijk wil, een vreemdeling in een vreemd land. En toch, héél dunnetjes, onderweg een wielrenner die van achteraf aanmoedigt met “¡Aupa!â€Â, en een kort gesprek met een oude baas. Ik versta hem maar nauwelijks, maar het “Buen viaje†sluit ik in mijn hart. Morgen weer een dag."
Vorig jaar ben ik daar weer met vakantie geweest, en de bewegwijzering lijkt nu een stuk beter. Ik heb de indruk dat de Camino-gekte een beetje is overgeslagen, en er lijkt iets te ontstaan van een infrastructuur voor pelgrims.
Op internet is uiteraard wel de nodige informatie voorhanden, al is die voornamelijk in het Spaans, bijvoorbeeld:
http://www.cantabriajubilar.com/caminos_costa.htm en
http://www.asturnor.com/albergues/peregrinos.html
En natuurlijk “The Confraternity of St James”, die boekjes uitgeven over vrijwel elke mogelijke routes naar Santiago, met info over de route en overnachtingsplaatsen, te bestellen bij http://www.csj.org.uk/bookshop.htm
Ultreya,
Carli Di Bortolo.